Afgelopen maandag 8 maart was er dan eindelijk de (lang) verwachte return tegen Velp. We hoopten natuurlijk dat we er ditmaal wèl een goed / beter resultaat uit zouden slepen. Rond 20.00 uur, na een welkomst woordje van onze voorzitter Fred, gaf Arie de aftrap voor het spektakel en kon de strijd beginnen. Voor het verslaggevingsgemak hou ik de bordvolgorde aan.
Bord 1:
Hier mocht Ron met zwart de spits afbijten, doch slaagde zijn tegenstander er niet in om op tijd aanwezig te zijn. Dit leverde weliswaar een punt op, maar drukte anderszins de pret enigszins (want ja, een schaker wil natuurlijk in de eerste plaats graag …. schaken!). (1)
Bord 2:
Fred Beumer speelde met wit een rustig opgezette partij, waarin hij de druk gaandeweg steeds verder opvoerde. Uiteindelijk wist hij zoveel dreigingen te scheppen dat deze zijn tegenspeler boven het hoofd groeiden, waarna Fred eerst een stuk en daarna het punt incasseerde. (1)
Bord 3:
Babak speelde een uiterst gevarieerde en creatieve partij met zwart, zoals alleen hij dat kan. Uiteindelijk bleef er een zeer dynamisch eindspel over, waarin beide partijen behalve de koning nog de beschikking hadden over een dame, een licht stuk en erg veel pionnen. Dit leverde een terechte puntendeling op. (1/2)
Bord 4:
Arthur speelde met wit zo ongeveer een droompartij: via de g- en h-lijn kwam hij eerst met een dame en pion, later met een loper en tenslotte met een tweede loper de zwarte stelling binnen. Hij wist het aantal (mat)dreigingen tegen de ongelukkig staande zwarte koning zodanig op te voeren, dat dit de zwartspeler uiteindelijk twee torens en kort daarna de partij kostte. (1)
Bord 5:
Trouw aan zijn principes speelde Raimond vanaf de eerste zet meteen een erg aanvallende partij. Zijn tegenspeler was hier niet echt op voorbereid en moest het antwoord hierop schuldig blijven, waarna Raimond overtuigend het punt incasseerde. (1)
Bord 6:
Hier mocht Tom Brans (yes, it is me!) met wit aantreden tegen een jeugdspeler die weliswaar de aanval probeerde te zoeken maar daar te langzaam mee was. Toen hij, na mijn stormloop op de zwarte damevleugel óók nog lang rokeerde, was het leed snel geleden: de zwarte koningsstelling werd opgeblazen, waarna een snelle mat-aanval volgde. De jeugdige zwartspeler wachtte de ondergang niet af en hield het voor gezien. (1)
Bord 7:
Tsja, hoe zal ik deze partij beschrijven?! Laat ik maar gewoon beginnen: Peter Lincewicz speelde met zwart en, zoals vrijwel gebruikelijk, kwam er een Pirc op het bord. Gaandeweg werden de verwikkelingen in deze partij steeds merkwaardiger, tot in het vreemde eindspel van T + L (Peter) en T + P (zijn tegenspeler) toe. De Velpse witspeler wist in eerste instantie een vrijwel gewonnen eindspel te verkrijgen: 3 verbonden vrijpionnen op de koningsvleugel, terwijl zwart alleen nog een (vrije) b-pion had. De torens waren inmiddels geruild, dus wit had eigenlijk alle kans en gelegenheid om dit eindspel te winnen. Tot grote verbazing / verbijstering van de omstanders slaagde de witspeler er niet alleen niet in om te winnen, maar wist hij van zichzelf te verliezen: hij hief de blokkade van de zwarte b-pion met zijn paard op en probeerde hiermee (als)nog zijn laatste witte pion te laten promoveren. Een simpel rekensommetje leerde, dat dit alleen maar slecht kon aflopen voor wit en jawel, de zwarte b-pion promoveerde terwijl de (laatste) kans op een promotie van de witte pion verdampte. Zo toonde Peter overtuigend de waarheid van het oude adagium aan: geef nooit op voordat je mat staat …. .(1)
Bord 8:
Jeroen speelde met wit en – hoe verrassend – er kwam een Klassieker der Klassieken op het bord: een Koningsgambiet. En jawel, ondanks moedige en zeker niet passief te noemen tegenspel van de jeugdige zwartspeler leidde dit, nadat zwart volkomen overbodig vrijwillig een goede loper tegen een uiterst matig wit paard ruilde, tot een vernietigende aanval van wit die de lang gerokeerde zwarte koning zwaar onder vuur nam, wat uiteindelijk teveel van het goede werd voor de Velpse jeugdspeler. (1)
Bord 9:
Imre speelde met zwart een gedegen opgezette partij, nam haar kansen waar en sloot een witte loper in die zonder de geringste compensatie verloren ging. Na verdere stukkenruil bleef er een gewonnen eindspel over waarin Imre als enige nog een stuk had, en dat zij geruisloos won. (1)
Bord 10:
Ad Braam probeerde galant te spelen tegen zijn tegenspeelster, maar kon toch zijn “hebzucht” niet bedwingen en verschalkte zodoende een stuk van zijn tegenspeelster. Omdat er echter nog zoveel materiaal op het bord stond (niet alleen aan stukken, maar ook aan pionnen.), duurde het nog geruime tijd voordat het punt bijgeschreven kon worden.
Rest mij nog te vermelden dat tussen de bedrijven door de inwendige mens goed voorzien werd van de nodige versnaperingen, die ter plekke geserveerd werden. Al met al was het een geslaagde avond en hopelijk kunnen we van deze vriendschappelijke wedstrijden (zowel tegen Velp als tegen Elst) een traditie maken!
Tom Brans
